На ўзьбярэжжы Нясіярві,
Дзе граніт рвуць хвалі яра,
Запрасіў мяне друг Арві
Ў лазьню фінскую памыцца.
Прывалок ён для распалу
Корч, што пражыўся на скалах,
Дроў бярозавых удалых,
Палкіх, быццам маладзіцы.
Як пачаў агонь іх песьціць
I смалу зь бяросты гнесьці,
Цалаваць іх, а нарэшце
Кінуўся ў чырвоны танец –
Жар такі пайшоў ад лазьні,
Што і там, дзе чэрці гразьлі,
Тлець пачаў зь імхом дзяразьнік,
Аж ня ўлежаў яніс-заяц.
Уцякла лісіца-кету,
Сусі-воўк – за ёю сьледам,
Потым з карху-медаедам
I вядзьмарка мойта-ака.
Тут і я хацеў даць ходу,
Толькі ўспомніў, што я – з роду
Тых, хто парыцца заўсёды
Ўмелі горача, са смакам.
Венікам перажагнаўся,
З Арві на палок забраўся,
Скуль здавалася – зямля ўся
Ходзіць ходарам пад намі.
А як па каўшы яшчэ мы
Хлабыснулі ў печы цемень,
Дык ня зналі самі, дзе мы –
Ў д'яблаў ці паміж багамі.
Ды раптоўны пары выбух,
Як шпунты з той бочкі, выбіў
Нас у возера, дзе рыбы
Ходзяць хмарамі густымі.
Тут ачухаліся толькі,
Асьвяжыў нас сівер колкі.
Кажа Арві: – I ты стойкі...
I зноў парыцца пайшлі мы.
1969
|
|
